Voor mij zitten zeven gemotiveerde vrouwen

Voor mij zitten zeven gemotiveerde vrouwen. Als een spons nemen ze de Nederlandse woorden op. Na negen lesuren gaan ze ’s avonds nog aan het werk. Ze helpen elkaar bij die nieuwe vreemde taal. Wanneer de een het klokkijken moeilijk vindt (en zeg nou zelf, dat maken wij onvoorstelbaar ingewikkeld “vijf-voor-half-negen, tien-over-half-acht”), is de ander uren met haar aan het oefenen.

Ze moeten wennen aan de taal, ze moeten wennen aan de lange lesdagen. En ze moeten heel erg wennen aan mij. Voor Hongaarse begrippen ben ik een enorm vreemde docent. Ik verwacht niet dat ze stil zijn, ik wil dat ze praten. En ze moeten van alles doen. De taal leer je door hem te beleven, droog woordjes leren werkt maar voor weinig mensen. Ze keken me vooral glazig aan, wanneer ik hen de voorzetsels leerde door voor, achter, naast of op de stoel te laten staan. Slechts een enkeling durfde een eerste stap te nemen. Op de stoel? Serieus? Vraagt ze dat echt?

Ze zijn inmiddels meer aan mij en aan elkaar gewend. Na een week durven ze allemaal op te staan en elkaar met woorden te beplakken. Waar zit je neus? Je nek? Je buik? Je been? We lachen, we hebben lol. En ze leren. Ze leren zoveel en zo snel. Op twee kleine missers na, was het foutloos. Er werd een oog met een oor verwisseld en een knie met een been. Ik zou ze nog niet meteen laten opereren, maar wat ze allemaal al wel weten na een week is bijna niet te bevatten. Ze wensen me goedemorgen, een goedemiddag en als ik bedank, struikelen ze over de g’s in ‘graag gedaan’. Maar ze zeggen het, ze snappen het.

Ik stamel in de winkel een verzameling van ö’s als ik zoek naar ‘dankjewel’ (Köszönöm). En ik ben blij dat mijn cursisten mij niet zien. Dank je wel, graag gedaan, alstublieft. Zij weten het allemaal wél.

Terwijl zij de taal van mijn land leren, ben ik hier de enige allochtoon.